Carita Cerkak, " Wadi" Dening Novi Anggita Putri

Novi Anggita Putri

PBD A 16/ 16205241021

                                         “WADI”

                       Dening : Novi Anggita Putri

         Dina kemis sing manis iki, ana Pameran Buku ing kutha Jogja. Yen ana pameran buku aku wajib teka. Pancen aku seneng maca, apa maneh yen carita novel bab katresnan. Dak sawang ing sakiwa tengen akeh buku sing durung dak duweni, rasane pengin dak borong kabeh buku buku iku, nanging ora bisa, gajiku nadyan lumayan, nanging kudu bisa pinter ngatur, kanggo mangan, bayar kos lan yen turah bisa dak kirimke bapak ibu ing Magelang, mula kudu bisa direka supaya cukup. 

          Mrana mrene golek novel, dak pilah pilih ana rak buku, aku nemu judhul sing apik nanging dak sawang buku sing dak pengini ana ing pucuk rak dhuwur nomer 3 saka ngisor. Dak ranggeh ora kecekel, banjur aku nganti mlompat mlompat ya ora kena.

         "Buku sitok iki pancen marai ngresula tenan,” grememeng ku sajak ngrasa anyel.

       Aku ora ilang akal, dak sawang ing pojok tembok ana dhingklik cilik, pikirku bisa dak anggo ancik ancik. Dak coba ancik ancik dhingklik cilik ning ya padha wae. 

     “Woalahh bola bali yen duwe awak cilik cendhik menthisil apa apa sarwa angel”. Lagi wae cep mingkem olehku grememeng, aku mudhun saka dhingklik. banjur sikil ku ketheklek, tlebhugg tiba njungkel awakku nyenggol rak bukune padha tiba amblabar ana ngendi ngendi. Mak tratap atiku bingung. Kabeh wong neng kono padha kagete, kabeh ndelokake aku sajak gumun, ana wong alok,

“gek ngapa to mbak, pecicilan” Nyelathu karo mlolo matane kaya arep metu.

       Dak kira dheweke sing duwe, aku wes girap girap wedi, tanpa nyuwara. Pranyata udu, aku ditekani sawijining wong, ngrangkul aku banjur aku ditangekake. Dilungguhake ana kursi malah diwenehi ombe teh anget. 

      “Mbak, pripun panjenengan rak boten napa napa ta? Raine yen diukur mung kacek sakilan karo raiku, banjur aku gumagig njawab, “Ora papa” langsung cep mingkem ora obah, Dheweke katon khawatir karo kahananku, aku dinyunyuki teh anget, disodhori gelas dikon ngombe, sithik mbaka sathithik, banjur aku ditekoni omahku, malah arep diterke barang, basane mlipis krama nadyan katon padha karo umurku. 

     “Pripun niki mas, kula boten sengadi yen kula kedah nglintoni sadaya bukunipun, kula boten saged, kula nyuwun ngapunten, saestu kula boten sengadi.” Jawabku ra krasa luh saka mata ndlewer ana pipi. 

        “Wes mbak menawi buku menika boten wonten ingkang risak, kula malah kuatir dhateng njenengan, yen wonten napa napa sanjang mawon” katon piyambake pinter saka unggah ungguh lan obahing awak, suba sita celathune. Banjur dheweke ngomong kaya ngono atiku gumeter nyawang wong saiki isih ana sing apikan kaya ngene. Dak sawang raine ibaratna kaya wulan sing mantulake cahya gumebyar tanpa katetekan dunya. Pasuryane kaya dene wulan purnama nyoroting angkasa..Aku mung bisa batin sapa sing bisa gawe atiku gumeter nadyan mung nyawang pasuryane pisan sakumur urip.Pranyata gur saklibet ketemu piyambake aku bisa ngelingi pasuryane sadina dina nganti aku ngrasa judheg dhewe karo sliraku. 

       Sakwise, aku biyantu dheweke beresi buku buku sing tiba ana jobin, aku pamit banjur njaluk ngapura marang dheweke, wis ra kapikiran isin, ing dalan mung mecucu ndhungkluk nahan nangis, ngrasa salah karo wong bagus sing ana pameran buku kala mau. Tekan kos aku ambruk ing kasur, nglamun ora krasa les, bablas turu. 

   Dina ganti dina, kaetung wes sakwulan kapungkur, aku nemoni kadadean sing angel dilalekake,  aku ora ketemu dheweke, anggawe gambar rupane sithik sithik ilang saka atiku.  nanging aku ora bisa lali marang dheweke sing gawe atiku tiba ing jembare segara angen angen sing mokal bisa dakwujudake. 

       Banjur aku nglakoni uripku kaya biasane, buruh glidhig ana ing Kraton Hadiningrat Jogja.  mangkat saka omah jam 6 esuk uthuk-uthuk nitih motorku si Jengki, vespa lungsur saka Bapak. Nadyan vespa iki wes tua umure lan uga rada angel ingonane nanging, atiku wes kadhung gumatok ra bisa pisah karo si Jengki, sing tansah ngancani aku dolan, nyambut gawe lan lunga tekan ngendi wae.

       Dumadak, aku kangen omah, aku ngajokake prei telung dina, kaetung saka dina Jumat. Banjur aku nglaju saka Jogja tekan Magelang, rong dina ana Magelang, aku resik resik omah, sabarang dak resiki kabeh nganti tuntas, ora lali gudhang sing meh 1 taun ora dijamah lan ora tau diresiki. Dak olak aliki, kerdus kerdus jebol wadah buku buku dak ganteni, brug, tiba salah sijine tumumplak kabeh isine, dak sawang kaya ana buntelan misterius, saking penasaran dak bukak mbaka sithik wedi yen ana apa apane. 

         “aaaaaaaaa!!!” Aku njerit plastike dak uncalake nanging ora karo isine, Jarik motif sida muktiku saka simbah wes seaun ilang. Dhek semana aku nggolekki ora ketemu banjur aku nangis ngglolo sababe iki jarik waris saka simbah dinggo putune sing paling ditresnani, seneng banget atiku. Banjur aku mlumpat mlumpat saking senenge. Mimpi apa aku mau bengi batinku. Geg-geg iki pratandha apik, batinku.

      Ora krasa telung dina ki cepet lakune. Dina minggu sore aku pamitan Bapak Ibu banjur bali Yogya. Sabab dina senin iki aku duwe gawe ngancani turis saka Walanda, janjiane ing kraton Jogja. Dadi gaet pancen kudu grapyak, padhang pasemone lan uga kudu pinter basa Inggris. Karo mesam mesem aku nemoni turise.. Nengahi omong omongan, teka kancane turis seka njaba banjur padha salaman terus ndhakep kaya mitra sing suwe ora ketemu. Dak sawang sawang aku kaya tau ketemu karo priyayi iki, aku isih durung terang sapa kancane turis iki, batinku. sabab kancane turis nganggo topi karo kaca mata. Banjur topi karo kaca mata dibuka,  aku diajak salaman. Aku kaget ora kantenan, pranyata kancane turis iki priyayi sing sewulan kapungkur nulungi aku.

         Aku disalami banjur ditakoni sapa jenengku, aku mung bisa ndlongop durung bisa ngomong apa apa, banjur tanganku didemok turise aku lagi gregah yen pranyata aku ora ngimpi. Aku nyebutake jenengku lan dheweke nyebutake jenenge, sedetik rong detik nunggu kayata sewulan. Aku pengin ngreti jenenge sakwise ketemu pisanan nalika ing Pameran. Nanging aku isih ndomblong.  Ngematke raine thok, ora krungu ngomong apa. Dak tunggu-tunggu dheweke nyapa yen kenal aku, paling ora kelingan karo kadadean ana pameran buku, nanging dheweke mung meneng wae, aku ya arep omong dhisik ora kepenak.

       Aku isih ora bisa nyangka, pranyata aku bisa ketemu priyayi sing bisa gawe atiku gumeter nadyan kala semana durung kenal. Rikala dheweke nyebutake jenenge aku isih ndlongop aku lali karo jenenge dheweke. Sakwise kenalan, aku lan rombongan nemtokake wisata sing arep dituju, wusanane rombongan sida wisata ing Candi Prambanan Klathen. 

    Rombongan mangkat nitih oto, aku entuk lungguhan pintu nomer 2 saka pak sopir, ilang iling nggoleki priyayi mau saka njero mobil aku ora nemu piyayi mau ing njaba, ngerti ngerti ana sing nggugah lamunku banjur nekoni aku karo rada nggetak “Heh, nggoleki sapa” aku gumregah kaget banjur mringis, bar kui aku digawe kaget meneh pranyata priyayi mau wes ana ing sandhingku. eladalaahh batinku. Ing dalan tumuju candhi Prambanan , rumangsaku aku sing dadi gaet nanging sing ket mau kemriyek malah priyayi iki. Ket mau sing nerangke bab sejarah candhi marang turise mung dheweke priyayi pepujanku. Aku gur bisa ngrungokake karo benerake apa sing durung pati terang babagan sejarah candhi iki.

        Ora krasa wis tekan candhi Prambanan, dag dig dug atiku bisa lungguh sandhing dheweke, nadyan ing jero batinku aku ngreti dheweke ora ngreti apa sing dak rasa. Nadyan atiku deg degan campur baur rasane, aku nyoba supaya ketara biasa wae. Diwiwiti, saka aku njelasake babagan sejarah candi, lan ing tengahing para turis iki ana priyayi sing katon tenanan nyimak katranganku sinambi nyatet apa bae bab sing penting ing bukune dheweke, dheweke uga nyawang pemandhangan alam sing kira kira apik dijupuk gambare.

        Ing tengahing aku njelaske, salah siji turis duwe panjaluk marang aku supaya foto bareng dheweke, banjur dheweke njaluk tulung priyayi mau motretke, aku mesem lingsem tapi tetep akting supaya biasa wae.  sakrampunge aku njelaske obyek lan sejarah saka candi, turis turis padha mencar dhewe-dhewe, banjur aku leren karo golek ombe dinggo nelesi tenggorokan ku sing uwes garing, aku lungguh ing pinggir platarane candii, banjur aku nglamun karo mikir apa sing entas kadadean ing uripku dina iki, sumiliring angin nggawe rambutku sing dawa nglayang katut sembribiting angin.

     Cekrak cekrek kamera marai aku ilang iling goleki tuging swara mau, ing sumbribiting angin rambutku ngebaki rai banjur tak silakake nganggo tangan kiwaku, saka kadohan dak delok bocah lanang teka marani panggon olehku lungguh, ora terang olehku ndelok sabab aku lali ora gawa kaca mata, saya cerak saya cerak pranyata kui si priyayi.      Rambutku isih mabur mabur kagawa angin sinambi sedhakep aku difoto banjur dheweke melu lungguh sandhing tengenku. Eladalaahh batinku. Aku isih akting supaya katon biasa wae. Ing selane omongan, dheweke bisa gawe guyon nadyan durung nganti sedina anggone kenal aku. Aku ora nyangka pranyata dheweke Yen diajaki ngomong bisa lucu lan nyambung.

         Aku isih bisa biasa wae. Wektu ganti wektu ora krasa Surya wes arep ndelik, bunder mleker katon jingga wernane, menehi ide supaya omongan iki isih bisa lanjut tanpa ana jedha. Ing tengahing omongan babagan Sunset, kringgg.. hape dheweke muni, aku dipamiti dinggo nampa telpone, aku mung bisa manthuk karo menehi isyarat jempolku ngacung. Lirih lirih swarane dheweke njawab karo mesam mesem. Aku sing dudu apane mung bisa nyawang endahing sunset  sinambi ngraos sukur dhateng ingkang Kuwaos sampun paring mapinten nikmat dhateng uripku. 

      Rada suwe piyambake nampa telpon aku isih nyawang sunset kanthi nglamun babagan lamunan sing kudune ora oleh dak bayangake utawa lamunake, aku separo terang sing dak lamunake mung dadi lamunan sing mokal bakal kadadean. Ing tengahing lamunku ngerti ngerti Surya sing isih wutuh bunder mlengker kang wernane jingga mau wes ndlesep ing kandhange, aku ora weruh kadadeane. 

      Sadhar saka lamunan wes peteng ndedhet ora ketara apa apa, aku tambah gumregah nalika lampu taman candi prambanan nylorot mripat nandhakake yen wes surup. Aku mengo ing buri pranyata si priyayi isih telponan. Weruh aku mengo banjur dheweke mesem lan ngunggahke alise.                 Banjur hapeku genti nyuwara, aku gumregah nalika ngerteni sing nelpon yaiku bule sing nyewa jasa gaetku, banjur aku menehi isyarat karo priyayi supaya andhang mudhun sabab wes ditunggu ing restoran njaba candi, banjur aku mlaku bareng piyambake nuju restoran. Banjur rombongan maem bareng, bubar maem lanjut nuju ing Hotel.

    Aku ketemu nala, kanca kenthelku saka perguruan tinggi, aku karo dheweke uwes suwe ora ketemu, dheweke uwes suwe kerja ing njaba kutha lan aku tetep ora bisa pisah karo kutha Jogja, aku gawe janji karo dheweke ing kafe modern cedhak Bandara Adisoetjipta. Pranyata dheweke uwes nunggu olehku teka setengah jam saka samesthine, tekan Restoran aku isih ilang iling nggoleki panggon sing uwes dipesen, ilang iling kaya wong ilang, aku dikagetke karo swara jeritan njeluk jenengku, aku mengo banjur aku didhekep saka mburi. Pranyata dheweke Nala, aku karo nala jeliritan ora kantenan saking kangene. 

        Banjur lungguh ing meja sing uwes dipesen, aku karo nala crita crita babagan uripe dhewe dhewe, Pranyata Nala uwes duwe tunangan, lan ora suwe bakal dadi manten, aku kenal Nala suwe, aku bisa ndelok saking sayange dheweke karo tunangane, siji sijine sing bisa marai dheweke crita ketara mesam mesem saking senenge. Banjur aku ditakoni apa aku isih nyandhing karo Rudhi, uwong sing jamane semana merjuangke aku ing tengahing ora ana restu ibu bapakku, aku karo Rudhi pancen beda sakkabehe, wong tuaku ora ngolehke ya dudu tanpa dalasan, Nadyan tekan sakiki sing bisa gawe aku ngrasa aman, dingerteni ya mung dheweke, mantanku sing paling bagus rupane karo atine. Nanging kabeh crita kuwi mokal  kadadean kanthi pungkasan endah kaya crita fiksi dongeng. 

         Aku karo Rudhi ora bakal bisa dadi manten yen ora ana sing ngalah ngeculke kapercayaan sing seka cilik nggetih dadi Agama. ora krasa aku crita babagan Rudhi, luh saka mripat nelesi pipi banjur tumetes ing dhadha. Swasana sing maune riuh dadi tetangisan. Aku sadhar, Sing gawe urip bakal menehi sing linuwih apik. nadyan atiku isih pengin nangis, aku nyoba nutupi nganggo swara tawaku lan ngupayakake golek bahasan liyane. Aku ora pengin suweking atiku sing wes dak pendhem jero njedhul maneh. Uwes uwes, ora papa batinku. Ora ngerti wayah yen aku wes ketemu Nala, padha dene crita nganti sok diusir pelayan restoran amarga restoran wes arep tutup. Wusanane aku karo Nala pisah lan mulih saka Restoran jam setengah 11 bengi.

       Minggu legi, aku ora duwe gawe. Sakwise umbah umbah, beresi kamar kos lan nyetlika klambi, aku adus banjur leyeh leyeh ing ngarep tv. Dina iki aku kelingan karo si priyayi. Nadyan duwe kontak nomere aku ora duwe nyali wani ngirim sms ndhisik sadurunge piyambake. Sakwise seminggu bibar wisata ing Candhi Prambanan, mung pisan piyambake ngirim sms tekon kabarku sing uwes kaanggep dadi kanca mitrane. Kaya mitra liyane aku nanggepi sms biasa wae, ora wani nyangka nyangka yen piyambake kudu duwe rasa kaya apa sing dak rasa. Aku wedi tiba meneh. 

       Seminggu Rongminggu aku smsan mung yen ana prelu karo piyambake. sing dak reti saka piyambake sakiki lagi ana gawe nyiapake nikahan. Ananging aku ora dikandhani sapa sing arep nikah. Saka pisanan aku ketemu piyambake durung tau ngerti sapa jenenge, piyambake isih gawe atiku ngerep-arep apa sing paribasan bisa kadadean lan bisa mokal kadadadeane. Aku mung bisa pasrah ing ngarsa dalem Gusti Maha Agung. Yen bakal ketemu maneh aku bakal ngerti jenenge sesuk sawijining dina. Ananging  yen ora, aku ora pengin angen angenku iki mung dadi tug laraning ati maneh. Aku mokal bakal bisa lali yen ngerti jenenge, ben sapa jenenge dadi wadi sakumur uripku. 

         Sawijining dina, aku bali omah rada wengi saka biasane. Aku bubar ketemu karo Nala, ora biasane dheweke ngajak ketemu lan aku kudu bisa nemoni dheweke. tak kira kaya ana sing penting arep diomongke. Dheweke ketemu aku mung dhewe, jare tunangane teka arep dikenalke karo aku, siji sijine kanca sing wes kaanggep kaya sadulur getihe. Ananging tunangane rung bisa teka amarga duwe gawe dhadhakan. Jare Nala tunangane adu arep nyewakake transport kanggo wisata ing daerah Sleman Jogjakarta.  

        Ora kaya biasane sing ceplas ceplos ngomongke babagan uripe dhewe dhewe, pas ketemuan iki dheweke gawe aku penasaran, sabab dheweke ngomongi aku yen mengko aku bali aja lali niliki meja panggonku kerja ing ngisor Map warna abang jambu sing motife kembang kembang. Motif kembang kembang, batinku ngguyu. Sabab jaman isih kuliah biyen dheweke tansah ngenei aku kejutan ulang tahun, lan pendhak taun mesthi padha yaiku tansah nganggo asesoris motif abang jambu motif kembang kembang. Ananging saiki aku ora ulang taun, dadi mesthi ana kejutan liya sing didhelike karo dheweke.  

    Aku bali tekan kos langsung marani meja panggonku kerja, ora kaya biasane sing tansah katon amburadhul, dina iki dadi rapi ora ngerti sapa sing beresi, nanging  miturutku iki mesthi gaweane Nala.

Saking penasarane, aku buka isi map sing dimaksud Nala, sithik sithik dak dudut saka map, ing separo bagian aku wes ngerti yen kuwi surat undhangan nikah. Ing separo bagian dak waca ana jeneng calon sing arep nikah katulis 2 jeneng nom noman, ya ora salah mesthi salah sijine Nala Pramudya. Ing batin aku ngrasa seneng lan mesam mesem yen kanca kenthelku akhire rabi, sakwise suwe anggone pacaran. Katulis Duga Laksana & Nala Pramudya, weladalahh. Pranyata jeneng calone si Duga. Aku mung pengen ngerti sapa jeneng calone, undhangane ora nganti dak waca sakkabehe, mengko ndhak dadi muwun pengen rabi, batinku.

       Dina sing katunggu tunggu wes teka, dina iki aku wes nyiapake gaun dinggo teka ing acara nikahan kanca kenthelku, si Nala. Ing njero batin aku ndonga supaya ora muwun nyawang kancaku wes mentas munggah ing pelaminan. Bismillah batinku. Tekan panggone aku nyandhingi Nala sing wes didandani dadi ayu kaya widadari sing bubar adus ing telaga swarga. Ing jero panggonan dandan, aku karo Nala isih bisa geguyon. Ora suwe gendhing gamelane nyuwara, nandhani bilih pengantin sing lanang wes teka. Aku karo Nala nunggu ing teras, saka kadohan aku nyawang uwong sing bagus rupane, gagah pidheksa awake. Banjur rada nyerak saya cerak saya cerak dheweke mesem lan nggandheng Nala. 

Aku mung bisa mlongo ndlongop karo kadadean iki. Awakku lemes atiku ndrodog nyawang kahanan, aku mumet ning tetep nyoba tegak ngadeg ing nduwur sikilku sing isih gumeter. Aku sing nyandhing Nala, nggujengi tangane pungkasan, Aku sing menehke Nala pindhah tangan saka tanganku ing tangane calon bojone, dak sawang pranyata dunya pancen sempit kayata godhong kelor. pengantin lanang sing mara saka kadohan kuwi si priyayi sing dadi pepujanku, sing dadi wadi jenenge neng atiku. Kabeh teka teki uripku wes kajawab saka detik pratama piyambake mlaku marani Nala lan mesam mesem nyawang aku lan Nala. Aku  ora nyana aku isih ndlongop ing panggonku. Wektu krasa mleret saya suwe saya suwe aku ora obah mlongo, ora ana sing nggatekake aku. Nala lan calone wes mlaku adoh ninggal aku neng buri aku ora ketara, aku nangis atiku lara.

Aku sing dadi salah siji saksi kawinan Nala, kanca kenthelku. Ora ana sing ngerti apa sing dak rasa, kabeh tamu padha nggatekake 2 nom noman sing lagi ngadhep penghulu ngucap janji saumur urip, nadyan uwes dak tahan supaya ora netes eluhku, nanging apa dayaku, sahh. Akhire kancaku dadi duweke priyayi sing dak puja. aku nyoba mesem nadyan atiku lara.Ibukku ngelap eluhku, lan ngomong yen kabeh wes ana dalane dhewe dhewe, aku ora kudu nangis mesthi sesuk bakale nyusul. Nanging aku ngerti yen ibuku ora ngerti kadadean sing saktenane. Aku kudu kuat, aku mesem kanggo kancaku. Panjalukku yen iki sing paling apik kanggo aku dhuh gusti, aku titip piyambake sing dadi wadi jenenge supaya bisa bungah lan sakinah mawadah warrohmah nyandhing kanca kenthelku sing paling dak trenani iki.

TAMAT